Lęk i strach od początku mojej kariery wspinaczkowej popychały mnie do działania. Przełamywanie tych emocji miało wpływ na moją miłość do gór i radość ze wspinania.

 Próżno szukać o nich informacji – znajdziemy tylko krótkie i niepełne notki biograficzne, pozbawione podstawowych informacji. Znana jest wyłącznie ich „kariera sportowa”.

 Wybór „naj…” (…ciekawszych, …lepszych, …piękniejszych itd.) szczytów w Tatrach to zadanie szalenie trudne. Ale zaprezentowane tu szczyty to „must have” w kapowniku każdego miłośnika Tatr.

 W literaturze zachował się zapis bojów o Widły. Postanowiłem zestawić myśli Romana Kordysa ze współczesnymi zdjęciami i tam gdzie to istotne, dodać własne komentarze.

 Nie jest to może ściana klasy zachodniej Gerlachu, ale w połączeniu z granią stanowi całkiem interesującą wycieczkę. Ładna skała, dobra asekuracja, ekspozycja i piękne otoczenie – czegóż więcej można chcieć?

 Nie jest to droga dla poszukiwaczy cyfry, ale tego nieuchwytnego wrażenia, które po powrocie do domu długo jeszcze zostaje z nami, i dla którego włóczymy się po bezdrożach naszych gór.

 Lista ta jest próbą stworzenia wykazu najtrudniejszych technicznie linii w Tatrach zrobionych „na dziabkach”.

 Miniony sezon letni w Tatrach tak mnie zaskoczył różnorodnością i bogactwem przejść, że zacząłem się zastanawiać, czy aby nie nastąpił jakiś niebywały renesans tatrzańskiego wspinania

 Równolegle z „poważnymi” tekstami wychodziły ich parodie. Jako przeciwwaga dla „Taternika” w 1932 roku wyszedł pierwszy numer czasopisma „Tatapiernik” z podtytułem „Organ sekcji trupistycznej PTT, Organ płciowy sekcji tapierdnickiej AZS w Krakowie”.

 Plecak miałem tak lekki, jak chyba nigdy wcześniej. W planie przejście północnej ściany bez asekuracji, do tego wytyczając nową drogę. Największy ciężar – nie do porównania z jakimkolwiek szpejem – niosłem wtedy w głowie...