Wybierając się w tym roku w Tatry, na pewno baczniej będziemy pochylać się nad mapą. Czy są w tych górach miejsca, gdzie gwałtowne zmiany zachowań społecznych nie odcisnęły jeszcze swojego piętna? Dokąd się wybrać, by znaleźć ciszę i choć odrobinę samotności? Mapa, jeśli dokładna, jest moim największym turystycznym fetyszem, bo daje dobre wskazówki nawet w beznadziejnych sytuacjach. Tak było i tym razem. W poszukiwaniu „dzikiego” terenu – całego rejonu, nie jednego szlaku czy fragmentu ścieżki – wzrok utknął dokładnie na środku płachty papieru. W miejscu dla większości jakby niewidocznym, a przecież leżącym u stóp obleganej w pogodne dni graniówki, rozciągającej się pomiędzy Czerwonymi Wierchami a Świnicą. Tysiące ludzi odwiedzających tak kultowe miejsce, jak szczyt Kasprowego Wierchu, patrzy na południe i nic nie widzi… Nic, poza bezkresem lasów, szerokich dolin i kolejnych grzbietów górskich, jak w japońskiej pasteli. Czy może być wspanialszy widok? Zwłaszcza w obecnych czasach!